Pedagog i psycholog

• • • Psycholog
       Monika Michalik 
      Poniedziałek 8.00-12.00

       

      Pedagog 
      Agnieszka Szkarłat 
      Czwartek 8.00-10.00

       

      Pedagog specjalny
      Joanna Orzechowska -
      Piątek 7.00-8.00 i 12.20-14.20

       

        Drogi Rodzicu, zapraszam Cię, jeżeli:

      • Jesteś zaniepokojony rozwojem psychofizycznym swojego dziecka.
      • Szukasz pomocy, aby rozwiązać problemy dydaktyczne dziecka.
      • Widzisz potrzebę wprowadzenia dodatkowego wsparcia.
      • Potrzebujesz porozmawiać.

      Do zadań pedagoga specjalnego należą:

       

      1. Współpraca z zespołem mającym opracować dokumentację dla uczniów posiadających orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego w tym IPET i WOPFU.
      2. Współpraca z nauczycielami, wychowawcami, ale także innymi specjalistami zatrudnionymi w szkole i w placówkach wspierających uczniów,  ale także z rodzicami oraz uczniami.
      3. W ramach tej współpracy będzie m.in.:
         • rekomendowanie dyrektorowi działań w zakresie zapewniania aktywnego i pełnego uczestnictwa uczniów w życiu przedszkola, szkoły,
         • diagnozowanie  indywidualnych potrzeb rozwojowych i edukacyjnych oraz możliwości psychofizycznych uczniów w celu określenia  mocnych stron, predyspozycji, zainteresowań i uzdolnień uczniów, przyczyn niepowodzeń edukacyjnych lub trudności w funkcjonowaniu uczniów, w tym barier i ograniczeń utrudniających funkcjonowanie ucznia i jego uczestnictwo w życiu przedszkola, szkoły i placówki.
      4. Wspieranie nauczycieli, wychowawców grup wychowawczych i innych specjalistów
         w kontekście doboru metod, form pracy, określaniu potrzeb uczniów, ale także ich mocnych stron. 
      5. Udzielanie pomocy psychologiczno-pedagogicznej uczniom, rodzicom ale także nauczycielom.

       

           

       

      Kochani Rodzice !

      Pamiętajmy, że dzieci uczą się życia od nas:

      • Jeżeli dziecko jest krytykowane – uczy się potępiać.
      • Jeżeli dziecko żyje w nieprzyjaźni – uczy się agresji.
      • Jeżeli dziecko jest wyśmiewane – uczy się nieśmiałości.
      • Jeżeli dziecko jest zawstydzane – uczy się poczucia winy.
      • Jeżeli dziecko żyje w tolerancji – uczy się szacunku.
      • Jeżeli dziecko jest zachęcane – uczy się wiary w siebie.
      • Jeżeli dziecko jest rozumiane – uczy się oceniać.
      • Jeżeli dziecko jest traktowane uczciwie – uczy się sprawiedliwości i prawdy.
      • Jeżeli dziecko żyje w bezpieczeństwie – uczy się ufać.
      • Jeżeli dziecko jest przyjmowane takim, jakim jest – uczy się akceptować.
      • Jeżeli dziecko jest otaczane przyjaźnią – uczy się szukać w świecie miłości.

       

       

      JAK POMAGAĆ DZIECIOM W NAUCE – KILKA CENNYCH WSKAZÓWEK.

       

      Nie wszystkie dzieci chętnie zabierają się do nauki. Wiele zwleka z odrabianiem lekcji, odkłada szkolne obowiązki na później, z niezadowoleniem siada do książek. Rodzice często zastanawiają się, w jaki sposób zachęcić dziecko do nauki. Uciekają się przy tym do najróżniejszych metod: moralizują (,,Ja w twoim wieku…”), straszą (,,Do niczego w życiu nie dojdziesz”), obiecują drogie prezenty, płacą za dobre oceny. Metody te często okazują się jednak na dłuższą metę nieskuteczne. Co więc zrobić, aby nauka przestała być dla dziecka uciążliwym obowiązkiem i stała się dla niego przyjemniejsza?

      
      Każde dziecko jest inne i inne metody będą najlepiej się sprawdzać przy wspieraniu jego motywacji do nauki, ale jest kilka uniwersalnych sposobów.

       

      ORGANIZACJA CZASU NAUKI

      To, co pomaga dziecku zmobilizować się do pracy, to dobra organizacja czasu nauki. Bardzo ważny jest stabilny harmonogram. Po powrocie ze szkoły dziecko powinno mieć chwilę dla siebie. Później czas należy przeznaczyć na odrabianie lekcji i naukę. Pomóżmy dziecku zabrać się do lekcji. Najlepiej, aby odrabiało je o stałej porze, w miejscu, gdzie jest cicho i spokojnie, gdzie dziecko może się skoncentrować i nic go nie rozprasza, gdzie w tle nie jest włączony telewizor. Szczególnie trzeba zadbać o komputer, który potrafi niezwykle skutecznie odciągać od nauki. Przed przystąpieniem do nauki dobrze jest przygotować sobie wszystkie książki i pomoce, tak aby później nie przerywać pracy. Odrabianie lekcji warto rozpocząć od najtrudniejszego zadania, kiedy jest się jeszcze wypoczętym. Wskazane jest również rozdzielanie materiału na krótsze partie, włączanie przerw.

       

      MOTYWACJA

      Ważna jest systematyczność. Czasem dziecko po prostu nie wie, w jaki sposób zabrać się do pracy. Kiedy trzeba przygotować się do sprawdzianu, nauczyć na pamięć wiersza, napisać wypracowanie i rozwiązać kilka zadań z matematyki, wówczas naprawdę można się pogubić i zniechęcić. Trudno jest w jeden wieczór przygotować się do sprawdzianu z całego półrocza, kiedy jednak naukę rozłoży się w czasie, wówczas okazuje się, że wystarczy każdego dnia opracować jeden czy dwa tematy, aby skutecznie opanować cały materiał. Podobnie jest z nauką wiersza bądź czytaniem lektur. Nie warto tego zostawiać na ostatnią chwilę. Uczeń zachęcony do systematyczności sam szybko zauważy, że przyswajanie wiedzy stopniowo i małymi partiami zajmuje stosunkowo niewiele czasu i nie wymaga zbyt dużego wysiłku. W systematycznej nauce znaczącą rolę odgrywają również rodzice. Są dla dziecka przykładem i wsparciem, ale powinni je też kontrolować.

       

      SYSTEMATYCZNOŚĆ

      Duży wpływ na motywację ma także pozytywna ocena rezultatów własnej pracy. Każdy lubi, gdy jego starania są doceniane. Pamiętajmy więc, aby zauważać nawet niewielkie osiągnięcia dziecka i aby chwalić je nawet za drobne postępy. Nie stawiajmy dziecku zbyt wygórowanych wymagań, swoje oczekiwania dostosujmy do jego możliwości. Dzieci różnią się między sobą pod względem zdolności do nauki, więc nie każdy uczeń może mieć same piątki. Warto doceniać nie tylko końcowy efekt pracy (np. w postaci ocen), ale również sam fakt przystąpienia do niej, wysiłek wkładany w proces uczenia się. Jest to szczególnie ważne w przypadku słabszych uczniów, którzy często pomimo dużego nakładu pracy i czasu osiągają nie zawsze zadowalające efekty. Jeśli rodzice będą skupiać uwagę jedynie na niepowodzeniach dziecka, wówczas szybko straci ono chęć do nauki. Najlepszy efekt da pochwała konkretna, wskazująca na pozytywne działanie, a nie pochwała dziecka jako takiego. Poza tym od czasu do czasu potrzebna jest też tzw. marchewka, nagroda. Może nią być jakiś upominek, wyjazd do kina, cokolwiek – w zależności od upodobań. Nie powinno się natomiast płacić pieniędzmi, dawać jakiegokolwiek upominku za każde dobre oceny, gdyż nie są to skuteczne metody na dłuższą metę.

       

      TECHNIKIM UŁATWIAJĄCE ZAPAMIĘTYWANIE

      W nauce warto stosować różnego rodzaju techniki ułatwiające zapamiętywanie. Notatki
      z wykorzystaniem różnych kolorów, podkreśleń i zabawnych rysunków, bazowanie na skojarzeniach, robienie wykresów, map myśli. Wszelkiego rodzaju fiszki, czyli słowa klucze
      i hasła w książkach, na tablicy, ścianie, biurku. To wszystko może pomóc dziecku lepiej
      i bardziej trwale opanować materiał).

       

      KORZYŚCI PŁYNĄCE Z NAUKI

      Każdy uczeń w jakimś momencie swojej kariery szkolnej zadaje sobie pytanie: ,,Po co właściwie tego wszystkiego się uczę?”. Pomóżmy więc dziecku dostrzec korzyści, jakie może odnieść z posiadanej wiedzy, pokażmy mu, w jaki sposób powiązać ją z codzienną rzeczywistością i jak wykorzystać ją w praktyce np. dziecko w szkole uczyło obliczać się pole prostokąta, więc zapytajmy je czy mogłoby Wam pomóc policzyć ile metrów wykładziny, parkietu muszą Państwo kupić do danego pokoju, gdyż w niedługim czasie mają Państwo zamiar położyć nową wykładzinę. Dzieci stawiające sobie za cel zdobycie wiedzy lepiej się uczą, czerpią większą przyjemność z nauki. Tutaj wsparcie rodziców
      i dawanie przykładu własnym postępowaniem jest niezastąpione. Już samo okazanie zainteresowania może zdziałać bardzo wiele. Zachęcajmy dziecko do rozmów, do myślenia, do wyrażania własnych opinii. Rozbudzajmy w nim zainteresowanie otaczającym światem. Pokażmy mu, że nauka naprawdę może być interesująca i przyjemna.

       

      SAMODZIELNOŚĆ

      Nie wyręczajmy dziecka w odrabianiu lekcji. To bardzo ważne. Kiedy prosi o pomoc, nie podawajmy mu gotowych rozwiązań, ale jedynie na nie naprowadźmy, udzielmy wskazówek, wyjaśnijmy wątpliwości. Zachęćmy ucznia do samodzielności. Samodzielnie rozwiązane zadanie może dostarczyć dziecku dużej satysfakcji, wzmacnia w nim również poczucie, że jest w stanie poradzić sobie z trudnościami. Jest to szczególnie ważne, ponieważ uczeń posiadający wiarę w swoje siły nie zraża się niepowodzeniami, a stawiane przed nim zadania traktuje nie jak uciążliwe obowiązki, ale jak przyjemne wyzwanie, któremu jest w stanie sprostać.

       

      WSPÓŁPRACA Z NAUCZYCIELAMI

      Współpracujmy ze szkołą- nie tylko przy okazji wywiadówek czy oficjalnych zebrań. Pamiętajmy, że nauczyciel to sprzymierzeniec w procesie edukacji dziecka.

      
      Pamiętajmy, nawet najlepsze metody i najbardziej usilne próby mogą zawieść, jeśli sami nie będziemy dawali dziecku przykładu własnym postępowaniem. To od nas dorosłych zależy, czy nauczy się ono systematycznej pracy i obowiązkowości. Wiele dzieci ma trudności z motywacją do nauki, bo zamiast chodzić do szkoły wolałyby robić coś zupełnie innego. Rodzice powinni dostarczać motywacji i stwarzać odpowiednie warunki do nauki. Zacząć należy od uświadomienia dzieciom, że zdaniem rodziców, szkoła i postępy w nauce są czymś bardzo ważnym. Choć wiele dzieci zajmuje buntowniczą postawę, tak naprawdę liczą się z opinią rodziców i chcą ich zadowolić. Jeżeli rodzice mówią, że nauka jest ważna, to dzieci również tak uważają. Jeżeli natomiast wyrażają się lekceważąco o szkole i nauczycielach, to nie powinno ich zaskoczyć, że dzieci będą powtarzać to samo.

      Depresja u dzieci i młodzieży.

       

      

       

       

       

       

       

       

       

       

       

      Według raportu Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) depresja jest jedną z najczęściej występujących chorób na świecie. Depresja jest coraz powszechniej diagnozowana również u dzieci i młodzieży. Szacuje się, że występuje u 1% dzieci w wieku przedszkolnym powyżej 2 i 3 r.ż., u 2% w grupie dzieci w wieku 6-12 lat, w niektórych badaniach 4—8%, a według innych nawet do 20% w grupie młodzieńczej.

      
      Depresja jest chorobą i należy do tych przeżyć, które trudno wyrazić słowami. Depresją w języku potocznym najczęściej określamy reakcję na trudne wydarzenie. Dzieci i młodzież czasami odczuwają smutek spowodowany niespełnioną miłością czy gorszą oceną ze sprawdzianu. Jednak depresja to choroba. Jest to klinicznie rozpoznany zespół depresyjny, który charakteryzuje się długotrwałością, szkodliwością i poważnym stanem, który objawia się nadmiernym obniżeniem nastroju oraz innymi objawami psychicznymi, behawioralnymi i fizycznymi.

       

      Objawy depresji u dzieci i młodzieży

      
      Objawy depresji dziecięcej i młodzieńczej przypominają objawy depresji osób dorosłych:

      • Smutek, przygnębienie – u dzieci i młodzieży może objawiać się poprzez płaczliwość, rozdrażnienie, napady złości.
      • Zobojętnienie, trudność w przeżywaniu radości- dziecko nie cieszy się z tego, co wcześniej sprawiało mu radość.
      • Zniechęcenie- dziecko porzuca swoje ulubione aktywności, hobby, nie chce spotykać się z rówieśnikami, niechętnie realizuje codzienne czynności (obowiązki domowe, nauka, higiena).
      • Nieumiejętność poradzenia sobie z krytyką, uwagami ze strony otoczenia- zdarzają się wybuchy płaczu, złości nieadekwatne do sytuacji.
      • Negatywne schematy myślowe na temat świata i siebie (niska samoocena) – dziecko jest pesymistyczne, negatywnie ocenia swój wygląd, umiejętności, otaczającą rzeczywistość.
      • Poczucie bycia niepotrzebnym- doszukuje się winy w sobie, twierdzi, że innym będzie lepiej bez niego.
      •  Niepokój, napięcie, zdenerwowanie- dziecko nie potrafi wskazać źródła lęku, jest zdenerwowane.
      •  Zmiana wzorca snu – trudności z zasypianiem lub wczesne wybudzanie.
      • Wzrost lub spadek apetytu.
      •  Podejmowanie zachowań ryzykownych- próbując zapanować nad lękiem, niską samooceną wpada w „złe towarzystwo”, próbuje środków psychoaktywnych, podejmuje zachowania agresywne lub autoagresywne.
      •  Objawy psychotyczne (w ciężkim przypadku depresji)- pojawiają się rzadziej u dzieci, częściej u nastolatków i objawiają się poprzez słyszenie negatywnego głosu na temat swojego zachowania, umiejętności, głos, który obwinia, zachęca do autoagresji.
      • Myśli rezygnacyjne, samobójcze oraz próby samobójcze.

       

      Ponadto typowymi zachowaniami świadczącymi o depresji u dzieci i młodzieży są:

      •  Trudności w funkcjonowaniu szkolnym np. trudności w koncentracji uwagi, mimo nauki gorsze oceny, zwiększona absencja, unikanie lekcji, na których są przewidziane sprawdziany, spóźnianie się na lekcje.
      •  Trudności w usiedzeniu w miejscu, bez ruchu, niepokój manipulacyjny np. kręcenie włosów, skubanie skórek u paznokci, pociąganie ubrań. Zachowania te pozostawione często w kontraście z spowolnieniem psychoruchowym, cichym wypowiadaniem się.
      •  Wzmożona drażliwość, częste złości, napady płaczu.
      •  Odmowa współpracy, wręcz aspołeczność.
      •  Uskarżanie się na różne objawy takie jak bóle głowy, brzucha, ramion, nóg pomimo braku przyczyny somatycznej.

       

      Przyczyny depresji

      
      Przyczyną wystąpienia depresji są złożone współdziałania wielu czynników biologicznych, psychologicznych, społecznych i środowiskowych. Do najczęstszych przyczyn depresji u dzieci i nastolatków należą:

      •  Zaburzenie równowagi pomiędzy substancjami biochemicznymi w mózgu,
      •  Czynnik genetyczny,
      •  Środowisko i atmosfera rodzinna (np. utrata ukochanej osoby, rozwód rodziców),
      •  Sytuacja szkolna dziecka (np. niepowodzenia szkolne, przemoc rówieśnicza, atmosfera napięcia w klasie).

       

      Leczenie

       

      Leczenie dzieci i młodzieży powinno być kompleksowe i nakierowane zarówno na objawy, jak i potrzeby rozwojowe. Ważne jest, by leczenie uwzględniało wszystkie sfery nieprawidłowego funkcjonowania takie jak: trudności społeczne, niepowodzenia szkolne, nieprawidłowe relacje w rodzinie. W przypadku nasilonej depresji stosuje się psychoterapię, w zależności od potrzeb może być indywidualna, grupowa lub rodzinna. W niektórych sytuacjach istnieje konieczność włączenia leczenia farmakologicznego.

       

      Jak zapobiegać depresji u dzieci i młodzieży?

      
      Ważną profilaktyką zdrowia psychicznego jest świadomość, że depresja jest chorobą, którą należy leczyć. Wcześniejsze rozpoczęcie leczenia ma lepsze rokowania. Ważną informacją jest to, że depresja u dzieci jest wyleczalna, istnieje niskie ryzyko pojawiania się kolejnych epizodów depresyjnych w przyszłości.

      
      Ponadto, dbanie o zdrowia psychicznego jest tak samo ważne jak zdrowie fizyczne. Podstawowymi działaniami są między innymi:

      • Aktywność fizyczna,
      • Odpowiednia ilość snu,
      • Zdrowe odżywanie,
      • Ograniczenie stresu,
      • Relaksacja.

       

      Gdzie szukać pomocy?

      
      Rodzicu, jeśli zauważysz wyżej opisane objawy, które utrudniają funkcjonowanie dziecka w domu, w szkole, w grupie rówieśniczej i/ lub utrzymują się dłużej niż 2 tygodnie zgłoś się po fachową pomoc.

      
      1. Jeśli zauważysz niepokojące zachowania u dziecka / nastolatka możesz skontaktować się z bezpłatną infolinią Telefonu dla Rodziców i Nauczycieli w sprawie Bezpieczeństwa Dzieci 800 100 100. [www.800100100.pl]

      
      2. Ponadto można zadzwonić do Antydepresyjnego Telefonu Zaufania Fundacji ITAKA 22 484 88 01 [stopdepresji.pl]

      
      3. Skorzystaj z konsultacji lekarza wyspecjalizowanego w psychiatrii dzieci i młodzieży, ewentualnie skorzystaj z konsultacji z psychologiem lub lekarzem pediatrą, który w razie potrzeby skieruje do odpowiedniego lekarza psychiatry.

      
      4. Sytuacją, kiedy bezwzględnie należy poszukiwać pomocy lekarza psychiatry jest zagrożenie samobójstwem.

       

      W celach edukacyjnych wykorzystano materiały ze stron:

      „Pedagoga sposób na…”,

      https://bluefingersbywiola.blogspot.com/2022/10/depresja-u-dzieci-i-modziezy-gdzie.html?m=1&fbclid=IwAR3lAQr3UWMMTVsqlUfjfGkfw9KKDti5vDJvbDDDL4EhT0Yb6VjbCc2q5_c,

       

       

       

       

      KILKA WSKAZÓWEK O WYCHOWANIU

       

      Czytając poniższe uwagi trzeba pamiętać że nie są to "prawdy absolutne", a przede wszystkim nie opisują one doświadczeń ich adresata. Czy stosowanie się do nich gwarantuje sukces wychowawczy? Nie. Czy nie stosowanie się zawsze doprowadzi do porażki? Nie. Warto jednak je chyba przemyśleć i skonfrontować z własną strategią wychowawczą, szczególnie gdy nie przynosi ona oczekiwanych efektów.
       

      CO ROBIĆ ?

      W rozmowie z dzieckiem:

      • uważnie wsłuchujmy się w wypowiedzi dziecka ( wyłączmy telewizor, odłóżmy gazetę )
      • nie wyśmiewajmy i nie ironizujmy ( obniża to poczucie wartości dziecka )
      • nie użalajmy się nad dzieckiem ( bardziej go to "dołuje")
      • przeprowadzajmy rozmowy bez uczucia gniewu i złości ( blokują one przyswajanie i samo-refleksję )
      • unikajmy frazesów i prawienia kazań
      • unikajmy skrajnie negatywnych określeń ( np. głupi, leniwa, idiota )
      • raczej chwalmy i nagradzajmy, nawet za drobiazgi ( dodaje to wiary i wzmacnia poczucie bezpieczeństwa )
      • rozładowujmy napięcia poczuciem humoru
      • nie przypominajmy zdarzeń z przeszłości.
      • Zachęcajmy do budowania poczucia własnej wartości dziecka i rozwijajmy jego samokrytycyzm ( zwiększa to optymizm, pomaga przezwyciężać niepowodzenia )
      • Nie izolujmy od rówieśników, nie trzymajmy w domu w obawie, że spotka je coś złego ( bez doświadczeń zło uderzy o wiele mocniej )
      • Kontrolujmy poczynania dziecka w sposób taktowny i dyskretny ( bez śledzenia, z uszanowaniem sfery intymności )
      • Pokazujmy konsekwencje złego postępowania ( wyeliminuje to powtórkę błędu )
      • Wykazujmy zrozumienie dla uczuć i zmiennych gwałtownych emocji dziecka
      • W stosowaniu kar bądźmy konsekwentni,, uświadamiajmy dziecku, iż wynikają one z troski o jego los
      • Nie dyskredytujmy z powodu niepowodzeń, pokazujmy, jak można je naprawić
      • Wypełniajmy wolny czas dziecka przez np. sport, wycieczki.

      • STRES - CZYM JEST JAK SOBIE Z NIM RADZIĆ

      • 

        Stres – nasz wróg czy sprzymierzeniec?

        Każdy z nas zna to uczucie: szybciej bijące serce, spocone dłonie, gonitwa myśli. To stres. Choć często kojarzy się negatywnie, w rzeczywistości jest naturalną reakcją naszego organizmu. Stres to sygnał, że dzieje się coś ważnego i nasz mózg mobilizuje ciało, abyśmy mogli sobie poradzić z daną sytuacją. Działa trochę jak alarm, który mówi nam: „Uważaj, musisz być gotowy!”.

        Jak objawia się stres?

        Stres można zauważyć nie tylko w ciele, ale też w zachowaniu i emocjach.

        • W ciele: bóle brzucha, głowy, szybkie bicie serca, napięte mięśnie.
        • W emocjach: rozdrażnienie, lęk, smutek, brak cierpliwości.
        • W zachowaniu: odkładanie obowiązków, unikanie trudnych sytuacji, wybuchy złości albo płaczliwość.

        Czy stres jest zawsze zły?

        Nie! Małe dawki stresu mogą być bardzo pomocne. Dzięki nim mobilizujemy się do działania, szybciej myślimy i potrafimy skoncentrować się na zadaniu. Problem pojawia się wtedy, gdy stres trwa za długo albo jest zbyt silny. Wtedy zamiast pomagać – osłabia nas i utrudnia normalne funkcjonowanie.

        Długotrwały stres męczy ciało i psychikę.

        Stres u dzieci – jak mogą pomóc rodzice?

        Każdy rodzic widzi, że jego dziecko czasem się denerwuje. Niekiedy to tylko krótkie zdenerwowanie przed sprawdzianem, a czasem stres, który wraca i utrudnia codzienne życie. Warto wiedzieć, jak reagować i jak wspierać swoje dziecko, żeby stres nie rządził jego światem.

        Jak rozpoznać stres u dziecka?

        Zwróć uwagę, jeśli Twoje dziecko:

        • skarży się na bóle brzucha, głowy, nudności, a lekarz nie znajduje przyczyny,
        • jest rozdrażnione, szybciej się złości lub płacze,
        • odkłada odrabianie lekcji, mówi „i tak mi nie wyjdzie”,
        • zamyka się w pokoju i unika rozmów.
        • zmienia się jego apetyt (utrata lub nadmierny apetyt).
        • jest chronicznie zmęczone i brakuje mu energii
        • wycofuje  się z relacji z rówieśnikami.
        •  nie robi rzeczy które do tej pory sprawiały mu radość

        To mogą być sygnały, że stres jest dla niego trudny do udźwignięcia.

        Jak możesz pomóc jako rodzic?

        1. Słuchaj bez oceniania – czasem dziecku wystarczy, że ktoś wysłucha jego obaw.
        2. Nazwij emocje – powiedz: „Widzę, że się denerwujesz. To normalne, każdy tak ma”.
        3. Ucz prostych sposobów radzenia sobie – zamiast „nie przejmuj się”, pokaż, jak oddychać albo rozluźniać ciało.
        4. Wzmacniaj mocne strony – przypomnij dziecku, co już mu się udało, nawet w małych rzeczach.
        5. Dbaj o codzienność – regularny sen, ruch, posiłki i chwile odpoczynku obniżają poziom stresu

        Ćwiczenia antystresowe – krok po kroku

        Oto trzy proste sposoby, które możecie robić wspólnie w domu:

        1. „Balonik”

        • Poproś dziecko, żeby wyobraziło sobie, że jego brzuch to balon.
        • Podczas wdechu balon się napełnia, podczas wydechu powoli się opróżnia.
        • Powtórzcie 5–6 razy. To ćwiczenie świetnie działa przed snem lub przed klasówką.

        2. „Jaskinia relaksu”: 

        Stwórz dziecku przytulne miejsce, np. z namiotem, kocami i poduszkami, gdzie będzie mogło odpocząć

        3. „Wizualizacja bezpieczne miejsce”

        • Zachęć dziecko, żeby zamknęło oczy i wyobraziło sobie miejsce, w którym czuje się dobrze (plaża, domek na drzewie, pokój).
        • Niech spróbuje „poczuć” zapachy, dźwięki, kolory tego miejsca.
        • To ćwiczenie wycisza, gdy dziecko jest przytłoczone.

        4. „Aktywność na łonie natury” 

        •  Spędzajcie czas na zewnątrz np. spacerujcie po lesie, idźcie na rower lub  nad wodę. Kontakt z naturą działa kojąco i pozwala się zrelaksować. 

        5. „Zredukuj napięcie mięśniowe”

        • Otwieraj i zaciskaj pięść

        6. „ Uspokój oddech”

        • Weź głęboki i długi wdech i długo wydychaj powietrze

         

        KIEDY MIMO STOSOWANYCH TECHNIK  STRESS SIĘ NASILNA NALEŻY UDAĆ SIĘ DO SPECJALISTY (PSYCHOTERAPEUTA, BĄDŻ PSYCHOLOGA)